Bij het sterven van een kind zijn er zo veel gedachtes en gevoelens die ons bezig houden.
Het oneindig grote verdriet van een toekomst die niet uit zal komen. De grote liefde voor een kind die haar weg niet meer kan vinden.
De hulp die we willen bieden als naasten aan ouders, broertjes en zusjes – terwijl je weet dat alles wat je zegt een onbeduidende betekenis krijgt in het licht van zo’n verdriet.
“Wat een rups het einde van de wereld noemt,
noemt de rest van de wereld een vlinder”
Lao Tzu
Als ouders kom je in een wereld terecht die niets meer te maken lijkt te hebben met de werkelijkheid. Een droomwereld waarin je opzoek gaat om te ontwaken uit een nachtmerrie. Of juist een wereld waar je je wilt verstoppen voor alles wat je in die andere wereld tegen zult komen.
“Dit is het dus, werd er in mij gedacht. Dit is het ergste wat mij kon overkomen en het is nu aan het gebeuren. Daar achter me gaat ons kind dood. Straks is ze voor altijd weg. Ik wist het, maar ik voelde het niet. Ik voelde helemaal niets meer.
Een steen was ik geworden, ik kon alleen nog breken.”
Citaat uit “Schaduw kind” door P.F. Thomése
Ook kan er een gevoel van opluchting zijn doordat er een einde is gekomen aan een lijden. Het lichaam is uitgestreden, maar de liefde die blijft. Het schuldgevoel over deze gedachte is een gevoel dat een onuitsprekelijke pijn veroorzaakt waar je je geen raad mee weet. Zo word je nóg eens in een eigen wereld opgesloten.
De begeleiding rond het overlijden van een kind is een heel ander proces dan bij het overlijden in een andere situatie en vraagt heel veel geduld en liefdevolle aandacht van alle betrokkenen.
Een keuze voor een goede begeleiding, die past bij wie jullie zijn en die past in jullie situatie, is daarom van groot belang. Een vrijblijvende kennismaking kan daarom – als daar tijd voor is – ruimte bieden om de moeilijkste weg die we ons kunnen voorstellen te gaan voorbereiden…
